Homer to żyjący w XVIII w. p.n.e. grecki wędrowny pieśniarz, śpiewak i recytator. Uważa się go za najstarszego epika, ojca rodzaju literackiego. Uznawany jest za autora dwóch bardzo ważnych dla tradycji europejskiej epopei (eposów) – Iliady i Odysei. Według greckiej tradycji był także autorem poematów heroikomicznych Batrachomyomachia i Margites.
W rzeczywistości nie wiadomo jednak, czy postać ta istniała naprawdę w tym kształcie, w jaki opisana została powyżej. Być może bowiem ten pieśniarz przejął po prostu dziedzictwo długiej tradycji ustnej poezji przekazywanej z pokolenia na pokolenie. A może nawet nie był to jeden człowiek, ale kilka różnych postaci.
Abstrahując jednak od teorii na temat tego, czy był to autor przypisywanych mu utworów, można obecnie mówić o stylu homeryckim, jakim napisana jest Odyseja i Illiada. Przede wszystkim charakterystyczne dla tego stylu są trzy środki stylistyczne: porównanie homeryckie, retardacje, stałe epitety.
Co to jest porównanie homeryckie? To bardzo rozbudowane porównanie, którego jeden człon jest obszernym opisem czynów postaci ludzkiej zestawionym z zachowaniem zwierzęcia albo ze zjawiskami naturalnymi (przyrodniczymi).
Czy są stałe epitety? To połączenie imienia danego bohatera z jedną charakterystyczną dla niego cechą lub jego nadrzędną umiejętnością, np. „gromowładny Zeus” albo „prędkonogi Achilles”. Takie połączenie jest trwałe dla danego utworu.
Retardacja z kolei jedna z figur retorycznych stosowanych przez Homera – opóźnienie lub zatrzymanie akcji utworu. Ma ona na celu zwiększenie napięcia u czytelnika
